KK - Krzak Kulturalny

Napisany w 1954 roku przez Aldousa Huxleya, angielskiego powieściopisarza i poetę, esej „Drzwi percepcji” stał się w swoim czasie jedną z podstawowych lektur członków ruchu hippisowskiego, ich swoistą „biblią”. Dał również nazwę kultowemu zespołowi The Doors z charyzmatycznym wokalistą, Jimem Morrisonem. Zainspirował on również Mateusza Atmana i Agnieszkę Jakimiak, którzy napisali scenariusz i wyreżyserowali spektakl na Nowej Scenie Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, mający swoją oficjalną prapremierę 1 lutego 2025 roku. Scena zbiorowa. Fot. HaWa Aldous Huxley, któremu sławę przyniósł dystopiczny „Nowy wspaniały świat”, zaczerpnął tytuł wspomnianego eseju z utworu żyjącego na przełomie XVIII i XIX wieku angielskiego poety Williama Blake’a, który stwierdził: Gdyby bramy percepcji zostały otwarte, wszystko ujawniłoby się człowiekowi takim, jakim jest – nieskończonym . Opisując własne doświadczenia z meskaliną (alkaloidem o właściwościach halucynogennych), Huxley stworzył s...

Yes! Yes!Yes! Po dziewiętnastu miesiącach od premiery, czyli od 27 stycznia 2023 roku, udało mi się obejrzeć przedstawienie „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” w Teatrze im. Żeromskiego w Kielcach. Trafiłem na pięćdziesiąte pierwsze wystawienie tego autorskiego spektaklu Mateusza Pakuły i przedostatnie na tymczasowej scenie teatru przy ulicy Ściegiennego 2, przed powrotem kieleckiego teatru do zmodernizowanej stałej siedziby przy ulicy Sienkiewicza 32, który nastąpi 30 sierpnia bieżącego roku. Wojciech Niemczyk jako Ojciec. Fot. Klaudyna Schubert Piszę o tym z nieukrywanym entuzjazmem, bowiem „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” jest grane stosunkowo rzadko ze względu na kielecko – krakowsko – warszawską obsadę, a przede wszystkim na uczestnictwo spektaklu w licznych festiwalach na terenie całego kraju, z których zazwyczaj wraca z tarczą. Grand Prix 16. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Boska Komedia, Grand Prix 29. Ogólnopolskiego Konk...

„ Krwawe gody”, wraz z „Yermą” i „Domem Bernardy Alba” tworzą tak zwaną trylogię andaluzyjską i należą do najbardziej znanych Federica Garcii Lorki, jednego z najbardziej wybitnych hiszpańskich poetów i dramaturgów przełomu XIX i XX wieku. Wystawione po raz pierwszy w madryckim Teatrze Beatriz w 1933 roku na sceny polskie trafiły w 15 lat później wyreżyserowane przez Józefa Wyszomirskiego z zespołem Teatru Wojska Polskiego, z udziałem m.in. Hanny Skarżanki, Ryszardy Hanin, Kazimierza Dejmka. Najnowsza realizacja „Krwawych godów” to spektakl Kuby Kowalskiego w Teatrze Żeromskiego w Kielcach (premiera: 13 kwietnia 2024 r.).  Scena zbiorowa. Fot. mat. teatr u Kuba Kowalski nie sięgnął po najbardziej bodaj znane tłumaczenie sztuki Lorki autorstwa Mieczysława Jastruna, lecz wykorzystał przekład Małgorzaty Maciejewskiej , dramaturżki i dramatopisarki wyróżnionej ostatnimi laty za adaptację „Jak być kochaną” w Teatrze Narodowym w Warszawie i nagrodzonej I nagrodą w konkursie dramato...

Trzy kwadranse po północy z 13 na 14 stycznia 2023 roku TVP Kultura pokazała kolejny spektakl z bogatego zasobu Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych – „Biały Dmuchawiec” Mateusza Pakuły w reżyserii Agaty Dyczko. Scena zbiorowa. Fot. Wojciech Radwański/WFDiF Tekst tego dramatu pojawił się po raz pierwszy w „Dialogu” w 2008 roku, autor otrzymał za niego wyróżnienie w I edycji Konkursu o Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną za najlepszy debiut roku. Siedem lat później Agata Dyczko udatnie zrealizowała w ramach projektu TEATROTEKA WFDiF na jego podstawie spektakl telewizyjny, który po kolejnych siedmiu latach zaprezentowała w środku nocy TVP Kultura. Na szczęście „Biały Dmuchawiec” jest dostępny w Internecie, więc można go obejrzeć w dowolnej porze, do czego szczerze namawiam. Podstawowy powód, by zagłębić się w ten specyficzny świat Mateusza Pakuły, znakomitego dramatopisarza (niebawem w Krakowie i Kielcach odbędą się premiery spektaklu w oparciu o jego książkę „Jak nie zabiłem ...

Jeśli przyjąć, że jedną z fundamentalnych funkcji teatru jest dostarczanie rozrywki, to najnowsza premiera w Teatrze im. Żeromskiego w Kielcach, widowisko „FESTeFAN”, wypełnia to zadanie w stu procentach. Scena zbiorowa. Fot. Monika Stolarska/mat. teatru Kielce raczej nie miały w przeszłości szczęścia do pozytywnego publicity. Najpierw za sprawą Stefana Żeromskiego i jego „Syzyfowych prac” przylgnęła do nich łatka Klerykowa, potem Witkacy przedstawiał je jako „wszawe miastko – symbol, szczyt ohydy”. W czasach nam bliższych telewizja pod wodzą Jacka Kurskiego chciała w Kielcach zorganizować festiwal… opolski (sic!), co skończyło się na gali disco polo i biesiadzie kabaretowej innej telewizji. Dobrego imienia miasta broni produkowany tu majonez i Teatr Żeromskiego, w którym właśnie zakończył się 4. Międzynarodowy Kielecki Festiwal Teatralny, podczas którego zaprezentowano najlepsze spektakle ostatniego sezonu z kraju i zagranicy. Bartłomiej Cabaj, Ewelina Gronowska i Mateusz Bern...

Podczas koncertu galowego, który odbył się 3 lipca 2022 roku w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach podsumowano jubileuszowy 30. Plebiscyt Publiczności „O Dziką Różę”. Widzowie wybrali najlepszy spektakl i najlepszych aktorów sezonu 2021/2022.   Tymczasowa siedziba Teatru im. Żeromskiego w Kielcach. Fot. Krzysztof Krzak Na specjalnych kuponach dostępnych w siedzibie teatru po poszczególnych spektaklach i drogą internetową można było oddawać głosy na przedstawienia, których premiera odbyła się w Żeromskim w minionym sezonie. Alfabetycznie były to: „Ale z naszymi umarłymi” na podstawie powieści Jacka Dehnela w adaptacji Michała Kmiecika i w reżyserii Marcina Libera; „Król Mięsopust” Jarosława Marka Rymkiewicza w reżyserii Jerzego Bończaka i Michała Kotańskiego; „Ludwig” Jana Jelińskiego w jego reżyserii; „Prezent urodzinowy” Robina Hawdona wyreżyserowany przez Jerzego Bończaka i „Zaraza” w oparciu o „Dżumę” Alberta Camusa w adaptacji Neila Bartletta wyreżyserowana przez U...

  Najnowsza premiera w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach to przykład teatru, „który się wtrąca”. „Zaraza” Neila Bartletta w sposób bezpośredni odnosi się do społecznego tu i teraz, robiąc to w sposób wyważony, bez nachalnych odniesień do specyficznych polskich   warunków. Dawid Żłobiński, Joanna Kasperek i Wojciech Niemczyk. Fot. Krzysztof Bieliński Islandzka reżyserka Una Thorleifsdottir ma już w swoim dorobku pracę z zespołem kieleckiego teatru: dwa lata temu wyreżyserowała na tej scenie dobrze przyjętą sztukę Jonasa Hassena Khemiriego „≈[prawie równo]”. Tym razem sięgnęła po sztukę będącą teatralną adaptacją słynnej powieści Alberta Camusa z 1947 roku dokonaną przez brytyjskiego pisarza i reżysera Neila Bartletta przetłumaczoną przez Jacka Poniedziałka . „Dżuma” Camusa mówi o epidemii, która wybuchła w algierskim Oranie, która pochłonęła wiele ofiar. W sztuce Bartletta i przedstawieniu Uny Thorleifsdottir nie pada nazwa tej miejscowości, ani żadnej innej, przez...

Teatr im. Żeromskiego w Kielcach miał pokazać 18 kwietnia 2020 roku sztukę „Twardy gnat, martwy świat”. I jak planował, tak zrobił. Tyle, że pokaz odbył się – z wiadomych powodów – on-line.   Antonis Skolias, Andrzej Plata, Zuzanna Skolias. Fot. Mateusz Wajda „Twardy gnat, martwy świat” to jedno z przedstawień najdłużej utrzymujących się w repertuarze kieleckiej sceny (z przerwami grane jest od 1 marca 2014 roku, czyli od dnia premiery). Sztukę napisał kielczanin, Mateusz Pakuła , na zamówienie Teatru im. Żeromskiego (podobnie jak i wcześniejszą sztukę „Mój niepokój ma przy sobie broń”). „Twardy gnat…” stanowi też drugą część dyptyku teatralnego, którego pierwszą część, „Na końcu łańcucha” pokazał Teatr im. Osterwy w Lublinie.   Andrzej Plata. Fot. Mateusz Wajda/Teatr Żeromskiego w Kielcach Mateusz Pakuła zastosował w tej pracy autorską metodę tak zwanego „bad writingu”, który w skrócie rzecz ujmując polega na tym, by na podstawie złych tekstów tworzyć d...

Do repertuaru Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach trafiła sztuka "Szalone nożyczki", która grana jest z niezmiennym powodzeniem na wielu polskich scenach.  Scena zbiorowa z "Szalonych nożyczek". Fot. Jacek Rzodeczko Komedia fryzjerska, jak zwykło się mówić i pisać o „Szalonych nożyczkach” Paula Pörtnera , trafiła jakiś czas temu do Księgi Rekordów Guinnessa jako najdłużej grana sztuka teatralna w Stanach Zjednoczonych. Nieprzerwanie gości ona na amerykańskich scenach od 1963 roku. Do Polski trafiła w przekładzie Elżbiety Woźniak 19 lat temu, gdy wystawił ją Marcin Sławiński w Teatrze Powszechnym w Łodzi. Kilka miesięcy później powtórzył on tę inscenizację w warszawskim Teatrze Kwadrat (w obu teatrach można oglądać „Szalone nożyczki” po dziś dzień). Realizacji tej niezwykłej, bo interaktywnej, wymagającej aktywnego współuczestnictwa widowni, sztuki podjął się w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach znany aktor (a od wielu lat także reżyser) Je...